Taal is zeg maar echt mijn ding. Dat is altijd zo geweest. Ik kon als kleuter niet wachten om te leren lezen en schrijven: ik tekende dan ook heelder velletjes vol krulletjes die op woorden leken. In de lagere school was ik gek op opstellen schrijven en in het middelbaar vond ik een boekbespreking maken heerlijk. Lezen is de rode draad door mijn vrijetijdsleven.
Woordspelletjes daar was ik ook altijd voor te vinden. Maar ze raakten een beetje in de vergetelheid. Enkel tijdens vakanties haalde ik ze af en toe nog eens boven.
Maar toen lag de Lieve Bomma in het ziekenhuis en het enige wat ze er kon doen was kruiswoordraadsels oplossen. En ik vond het eigenlijk heel leuk om dat samen met haar te doen. En sindsdien ben ik er terug helemaal weg van.
Gisteren kwam ik trouwens bij de Lieve Bompa en zag ik haar laatste kruiswoordraadselboekje liggen en ik bladerde er eens door. Het laatste kruiswoordraadsel waar ze aan begonnen was, was het laatste dat ik met haar gemaakt heb. Er zijn nog maar een paar woorden in ingevuld. Ik denk dat ik ga vragen of ik dat kruiswoordraadsel mag hebben als herinnering.
Het zijn zulke herinneringen die je moet koesteren.
Ik zou het ook koesteren als een schat! Ik hoop dat je het krijgt van je opa!
Ik moet het eerder aan mijn tantes en mama vragen. Mijn Bompa kan dat zo niet schelen.
Ik krijg hier spontaan kippenvel van,………koesteren als een schat!!
De eerste zin herkende ik direct van het boek… dat ik nog altijd eens moet lezen.
Kruiswoordraadsels was vroeger iets voor op vakantie… en ze samen met iemand anders maken, maakt het extra leuk.
Het is alleszins een mooie herinnering, om in te kaderen.
Ik moet dat boek ook nog lezen, hoor.