Enkele maanden geleden begon ik in “De thuiskomst” van Anna Enquist te lezen. Maar het deed me niets. Ik raakte er gewoonweg niet in. En dus legde ik het opzij met de bedoeling het ooit nog eens te proberen.
Vorige week zag ik het weer liggen en ik besloot het er nog maar eens op te wagen. Ik installeerde mij op een stoel, met mijn benen omhoog, in de tuin en ik begon. En voor ik het wist zat ik in een andere wereld. Ik sleepte het overal mee, kon het amper wegleggen, zou al slapend en al fietsend gelezen hebben als het kon.
En toch geef ik heel veel boeken geen tweede kans. Dus misschien moet ik het vaker doen, want een mens kan zich blijkbaar vergissen.
titatastisch 
Dit is toch een raar fenomeen niet? Of moeten we eerst iets gewoon worden? Stof om over na te denken 🙂
Misschien vind ik Vicky Cristina Barcelona (de film) dan ook wel beter de tweede keer dat ik hem zie. ’t Is waar, soms moet je dingen een tweede kans geven.
Leuk dat je er toch van genoten hebt!
Ik denk dat het afhangt van de bui waarin je je bevindt. Hoewel ik heb al dikwijls geprobeerd In naam van de roos te lezen maar daar heb ik precies nooit een goeie bui voor. Hmpf.
Dat is ook wel een moeilijk boek, denk ik. Slow reading.