583 Tita en nog maar eens terrassen

Ik terras. Jij terrast. Wij terrassen. Leuk werkwoord, niet? Ik deed er nogal veel van deze week. Elke dag eigenlijk. Mijn persoonlijke kroegentocht of zoiets.

Vrijdagmiddag had ik afgesproken met een koorgenootje om iets te gaan drinken. Ik had voorgesteld dat ze haar kids zou meebrengen en om dus naar iets met een speeltuin te gaan. Anderhalf uur was het heel erg gezellig en konden we lekker bijbabbelen. Toen vond haar jongste het welletjes geweest en bleef ze enkel nog “ik wil naar huis, ik wil nu naar huis” herhalen. Even later zat onze afspraak er dus op. Wel een beetje jammer, maar dat anderhalf uur hebben we toch maar gehad.

Thuis gekomen wachtte mij een verrassing. De Mams zei dat ze stout was geweest en voor mij een kleedje had gekocht. Nu hebben wij een hele andere smaak, dus ik kreeg het stiekem nog een beetje warmer dan ik het al had. Bovendien ben ik niet van de magerste en is het eigenlijk dus wel belangrijk dat ik een kledingstuk eerst kan passen. En toen zei ze ook nog eens dat het oranje was, een kleur die ik eigenlijk nooit draag omdat ik niet zo zeker ben dat ik er wel mee sta. Maar toen haalde ze het boven en vond ik de kleur en het model mooi en toen ik het aantrok bleek het net te passen. Dus ik heb weer een leuke aanwinst (voor € 15) in mijn kast hangen en mijn nieuwe blauwe vestje dat ik de week ervoor kocht, past er heel leuk bij.

’s Avonds keek ik naar de film “My sister’s keeper” over een meisje dat geboren werd om het leven van haar grote zus met leukemie te redden. Anna stapt naar de rechtbank en begint een proces tegen haar ouders omdat ze niet meer wil fungeren als donor voor haar zus. Op het einde van de film heb ik tranen met tuiten gehuild.