Vol enthousiasme schreef ik me in voor #boostyourpositivity, want voor iets positiefs ben ik altijd te vinden. En toen las ik de eerste opdracht en zonk de moed me helemaal in mijn schoenen. Ik ben namelijk eigenlijk niet altijd zo trots op wie ik geworden ben en heb het gevoel dat ik enorm in mijn leven blijf steken. Die brief aan mijn 16-jarige ik vond ik dan ook heel erg confronterend. Maar ik schreef hem toch en probeerde ook om hem positief te houden.
Lieve 16-jarige Tita
Jij bent het verlegen meisje. Dat meisje dat overal een beetje buiten staat. Dat meisje dat gepest wordt. Je hebt het niet gemakkelijk.
Maar je bent ook ongelooflijk sterk. Ook al rollen er regelmatig tranen over je wangen: je krabbelt er telkens weer bovenop. Want jij bent slimmer dan al die anderen. Hoewel je dat nu nog niet weet. Maar op een dag laat je ze achter je. En je bent zelfs sterk genoeg om een deel van de pijn achter je te laten, te begraven. En je gaat voort.
Ok, de komende 15 jaar van je leven worden geen denderend succes. Maar je zal jezelf beter leren kennen. Leren wat je waard bent. En dat is veel meer dan wat je klasgenoten en zogezegde vriendinnen je laten merken nu. Je zal trots zijn op bepaalde aspecten van jezelf: zoals het feit dat je je aan je principes houdt en nooit een meelopertje bent, dat je iemand bent waar mensen graag mee omgaan, dat je goed kan luisteren en dat je positief in het leven staat.
Ik kan niet meer doen dan je een duwtje in de rug geven en zeggen dat je je op je 31e veel liever zal zien dan nu. En dat er een dag zal zijn waarop je niet meer in saaie kleding, maar in leuke vrolijke jurkjes op haken rond loopt en je vrouw voelt.
Dikke kus,
de 31-jarige Tita
titatastisch 
kippenvel!
Fijn dat je al zo’n evolutie hebt doorgemaakt! Zelf doe ik niet mee aan de challenge omdat ik het niet leuk vind dat iedereen over hetzelfde schrijft! Maar u lees ik altijd hé! 😉
Ben er ook aan begonnen, en ik geef toe, het was inderdaad niet gemakkelijk. Je wordt teruggeworpen in de tijd hé? En als je, net als ik, het als een moeilijke tijd ervaren hebt is dat erg confronterend. Morgen volgt mijn brief.
Mooi, Tita!
als ik aan vroeger denk…een tikkeltje herkenbaar
Sterk, ja. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om ‘positief’ terug te kijken op je tienerjaren, zeker niet als je langs de ‘onpopulaire’ kant van de klas stond. Enfin. Je mag trots zijn op wie je bent geworden!!!!
Ik denk dat je echt wel al wat hebt om trots over te zijn hoor! Trouwens, in al die brieven aan vroeger komt naar voor dat bepaalde dingen beter zullen gaan met de jaren, maar ik ben vrij zeker dat als iedereen binnen nog eens 16 jaar een brief zou schrijven naar hun huidige zelf, dat diezelfde boodschap nog steeds bij veel mensen aanwezig zou zijn. Bij mij alleszins, of dat hoop ik tenminste toch, dat bepaalde dingen beter zullen zijn!